มองต่างมุมกับบทสรุปของ 49 Days

เชื่อว่าหลายต่อหลายคนที่ติดตามชมซีรีส์เรื่อง 49 Days มาถึงตอนอวสาน คงกำลังตีอกชกหัวกับเรื่องราวที่เกิดขึ้นในตอนจบ แน่นอนว่าตอนแรกเจ้าของบล็อกก็อยู่ในการอึ้งสนิทไม่ต่างกัน อยากจะเอาแตงโมไปปาหน้าบ้านคนเขียนบทซัก 4 เข่ง แต่หลังจากทำใจและรับชมตอนจบอย่างเปิดใจให้กว้างแล้ว ยอมรับว่าสิ่งที่ได้กลับคืนมามันเต็มอิ่มกว่าการจบแบบที่ทุกคนอยากให้จบเสียอีก [คำเตือน ข้อความต่อจากนี้อาจทำให้ผู้ที่ยังไม่ได้ชมเสียอรรถรสในการชม ฉะนั้นขอเตือนว่าใครยังดู 49 Days ไม่จบ อย่าคลิก!!!]

หลังจากได้อ่านถึงสิ่งที่เกิดขึ้นในตอนจบ เคยตั้งคำถามกับตัวเองว่าคนเขียนบท “กล้า” หรือ “ซาดิสต์” กันแน่ กล้าในแง่ที่ว่ากล้าที่จะเลือกเส้นทางจบให้กับจีฮยอนแบบนี้เพื่อตอกย้ำข้อความและคติที่ละครต้องการสื่อ หรือว่าซาดิสต์ที่เลือกเส้นทางอันโหดร้ายเช่นนี้ให้กับจีฮยอนเพียงเพื่อต้องการสร้างความเป็นดราม่าให้กับตอนจบของละคร นั่นคือความรู้สึกแรกที่เกิดขึ้นก่อนได้ดูละครแบบเต็มๆ

แต่เมื่อได้ดูด้วยตาตัวเองแล้ว ฝนให้คำตอบกับตัวเองได้ไม่ยากเลย ในความคิดฝน คุณโซฮยอนคยอง นักเขียนบท (ถ้าใครสงสัยว่าเธอเคยเขียนเรื่องอะไรมาบ้าง สองเรื่องก่อนหน้านี้คือ Brilliant Legacy และ Prosecutor Princess) กล้าและเก่งมาก กล้าที่จะไม่สนใจเสียงวิพากษ์วิจารณ์ในแง่ลบ ยึดถือข้อความที่ตัวเองต้องการถ่ายทอดผ่านการเสียชีวิตของจีฮยอนเอาไว้โดยไม่เปลี่ยนตอนจบเพื่อเอาใจคนหมู่มากโดยไม่เกรงกลัวว่าเธออาจจะโดนแฟนละครผู้ไม่หวังดีบางคนคิดอยากปาแตงโม และเก่งในการสร้างเรื่องราวให้เดินหักมุมเลี้ยวโค้งไปมาจนคนดูแทบจะปรับอารมณ์ตามไม่ทัน

การตายของจีฮยอนในตอนจบ มองผาดแรกเหมือนคนเขียนบทใจร้ายมาก แรกเริ่มเดิมทีตอนที่ได้อ่านเรื่องราวของซีรีส์เรื่องนี้ คนจำนวนไม่น้อยคงคิดว่า เฮอะ รู้อยู่แล้วละว่ามันจะเป็นยังไงจบยังไง ก็นางเอกก็ต้องได้น้ำตาครบสามหยด ฟื้นขึ้นมา ปรับความเข้าใจกับคนรักได้แล้วก็อยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข Happily Ever After ตามแบบเทพนิยายแฟนตาซีทั่วไปไงล่ะ พอดูไป 10 กว่าตอน เอาละสิ นางเอกจะได้น้ำตาครบ 3 หยดมั้ยเป็นคำถามผุดขึ้นมาในความคิดของคนดูอย่างเราๆ ผ่านมาถึงตอน 18 ดีใจมากที่จีฮยอนได้น้ำตาครบ แต่จบตอน 19 เฮ้ย เวรละ จีฮยอนจะตาย ความรู้สึกตอนนั้นคงเหมือนกับที่ทุกคนรู้สึก คือ ไม่จริงมั้ง มันไม่แฟร์นะ เธอสู้อุตส่าห์ฝ่าฟันการเดินทางทั้ง 49 วัน (จริงๆ 47 วันเพราะโดนทำโทษไป 2 วัน) มาได้สำเร็จเพียงเพื่อจะมาตายอีกครั้งในอีก 6 วันข้างหน้างั้นหรือ

แต่ถ้าเรามองให้ลึกลงไปจากคำพูดของทั้ง Scheduler และจีฮยอนเอง ความใจร้ายของคนเขียนบทมีเหตุผลสนับสนุนที่ดีพอสมควร ถามว่าสมเหตุผลสอดคล้องกับการเดินเรื่องที่ผ่านมาตลอด 19 ตอนมั้ย อาจจะไม่ใช่ตอนจบที่สมเหตุสมผลที่สุด แต่โซฮยอนคยองให้เหตุผลสนับสนุนสิ่งที่เกิดขึ้นในตอน 20 ไว้ได้ดีมาก พูดอีกอย่างก็คือ มีบางอารมณ์ที่รู้สึกว่าละคร 19 ตอนแรกกับตอน 20 มันเป็นคนละเรื่องเดียวกัน แต่ละครตอน 20 เพียงตอนเดียว ให้คติสอนใจเราไว้มากเหลือเกิน เริ่มจากคำพูดของ Scheduler ที่บอกว่า การตายของจีฮยอนเป็นชะตาชีวิตที่ถูกกำหนดเอาไว้ตั้งแต่วันที่เธอเกิดแล้ว ไม่มีใครเปลี่ยนแปลงมันได้ นั่นเลย สัจธรรมชีวิต ถ้าเริ่มต้นมองจุดนี้ให้เป็นฐานแล้ว แทนที่เราจะมองว่าไม่ยุติธรรมที่จีฮยอนพยายามอย่างหนักเพื่อให้ฟื้นคืนมาอีกครั้งแต่กลับต้องมาตาย เราก็มองได้อีกอย่างว่า 49 วันของจีฮยอน คือกำไรชีวิตต่างหาก จีฮยอนมีโอกาสที่พิเศษกว่าคนอื่นเพื่อช่วยเหลือใครหลายๆ คน และได้แก้ไขสิ่งที่ผิดให้เป็นถูก พร้อมๆ กับที่เธอเองก็เติบโตขึ้นมาก ลองคิดดูว่าถ้าเธอไม่มี 49 วันนี้แล้วจู่ๆ Scheduler ก็โผล่มาพาเธอไปขึ้นลิฟต์ตามปกติ มันก็โหดร้ายไปไม่น้อยกว่ากันเลย

โซฮยอนคยองเขียนให้จีฮยอนรับมือกับสภาพการณ์ตรงนี้ได้ดีมาก ทั้งสิ่งพูดกับ Scheduler  เมื่อเขาบอกให้เธอโกรธ (จีฮยอนถามกลับว่า โกรธใคร แล้วถึงเธอโกรธหรืออ้อนวอนแค่ไหนมันก็เปลี่ยนแปลงอะไรไม่ได้ นับเป็นการแสดงถึงการเติบโตทางความความคิดของจีฮยอนได้เยี่ยมยอด) หรือสิ่งที่เธอพูดกับอีคยอง

ถ้าฉันไม่ได้เดินทางตลอด 49 วันนี้ บริษัทของพ่อคงตกอยู่ในมือคังมินโฮ และฉันคงเสียสติจากความเจ็บปวดที่ถูกคู่หมั้นและเพื่อนหักหลัง เป็นไปได้ว่าชะตาชีวิตกำหนดให้ฉันฆ่าตัวตายจากอาการช็อกนั่น แต่เพราะ 49 วันของฉัน ฉันสามารถได้รับความรักจากคนอย่างคัง ฉันสามารถรัก สามารถปกป้องบริษัทของพ่อ และสามารถมองย้อนกลับไปถึงชีวิตที่ฉันเคยใช้ จริงๆ แล้วฉันรู้สึกซาบซึ้งใจ เพราะถ้าฉันตายโดยไม่รู้อะไรเลย ฉันคงใช้ชีวิตจอมปลอมไปจนตาย

นอกจากนี้ การตายของจีฮยอนยังกลายเป็นบทเรียนชีวิตให้กับฮันคังและอีคยอง บทสนทนาตอนจบของคนทั้งคู่ที่ยืนอยู่ต่อหน้าต้นไม้สองต้นที่ฝังจีฮยอนและอีซูเอาไว้งดงามมาก เป็นฉากที่งดงามทั้งภาพและคำบรรยาย ชีวิตที่พิเศษของจีฮยอนชี้ให้เราเห็นว่าเธอโชคดีขนาดไหนที่มีโอกาสแก้ไขและทำทุกสิ่งที่เธออยากทำก่อนจากไป ซึ่งในความเป็นจริงน้อยคนนักที่จะมีโอกาสทำแบบนั้น มันเลยสะท้อนเป็นคติเตือนใจคังและอีคยอง รวมถึงคนนับล้าน (ถึงมั้ย) ที่ดูละครเรื่องนี้อยู่ด้วยว่า ให้ใช้ชีวิตทุกวันอย่างเต็มที่เหมือนเป็นวันสุดท้ายของชีวิต

อีคยอง: จีฮยอน ฮันคังยุ่งกับการทำงาน และตามที่เธอขอไว้ เขาเป็นเพื่อนที่ดีกับฉันมาก เพราะบุคลิกที่สดใสและสายสัมพันธ์ที่เธอสร้างไว้กับคนอื่นระหว่างที่อยู่กับฉัน ฉันจึงสามารถปรับตัวได้ดี
คัง: จีฮยอน แม้ว่าคนเรารู้ว่าพวกเขาจะต้องตาย แต่พวกเขาใช้ชีวิตราวกับไม่รู้ เพราะ 49 วันของเธอ ฉันจึงใช้ชีวิตเหมือนกับเป็นช่วง 49 วัน เพราะฉันได้เห็นการเปลี่ยนแปลงของสรรพสิ่งอย่างที่ไม่น่าจะเกิดขึ้นถ้าเราไม่รู้ว่าจะตายเมื่อไหร่ ที่ตรงนี้เป็นที่อยู่ของบุคคลสำคัญที่สุดในชีวิตเราสองคน
อีคยอง: ที่ตรงนี้คือบุคคลสองคนที่เข้ามาเปลี่ยนแปลงชีวิตเราและจากไปอย่างสวยงาม
คัง: เพราะการเดินทาง 49 วันที่เราร่วมเดินไปกับเขาทั้งสอง
อีคยอง: เราจึงใช้ชีวิตในวันนี้อย่างมีค่า เฉกเช่นกับมันเป็นวันสุดท้ายของเรา
คัง: จีฮยอน เพราะฉันได้พบเธอ
อีคยอง: อีซู เพราะฉันได้พบเธอ
คัง: ฉันมีความสุข
อีคยอง: ฉันมีความสุข

เซอร์ไพรส์เรื่องแรกจบไปด้วยความเครียด ยังมีเซอร์ไพรส์อีกหนึ่งเรื่องที่อยากพูดถึง นั่นคือการเปิดเผยว่าอีคยองและจีฮยอนเป็นพี่น้องกัน การหักมุมประเด็นนี้อาจจะไม่ทำให้ผู้คนเซ็งจิตเท่ากับประเด็นแรก แต่ก็น่าจะทำให้คนจำนวนไม่น้อยเกาหัวแกรกๆ กันไปเหมือนกัน ว่าจู่ๆ คนเขียนบทโยนมุขนี้มาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ยได้อย่างไร

แต่ในความเป็นจริง ไม่ใช่อีกนั่นแหละ มีบล็อกเกอร์คนหนึ่งตั้งข้อสังเกตเอาไว้มาตั้งแต่ต้นๆ แล้วถึงเรื่องนี้ และได้ชี้ให้เห็นถึงคำบอกใบ้ที่คนเขียนบททิ้งไว้เป็นระยะๆ แม้ว่าจะน้อยนิดและนานๆ จะโผล่มาทีก็ตาม ขออนุญาตหยิบยกทฤษฎีของคุณ blue ณ บล็อก electric ground มาไขข้อข้องใจให้ฟังก็แล้วกัน

จุดแรกเกิดขึ้นในตอนที่ 6 จากคำพูดที่แม่ของจีฮยอนพูดกับสามีตอนอยู่ที่โรงพยาบาล เธอเลือกใช้คำพูดว่า ถ้าพระเจ้ามีจริงและพระองค์ทรงมีมโนธรรม พระองค์คงไม่พราก “ลูกที่เหลืออยู่เพียงคนเดียว” (하나 남은 자식) ของเราไป คุณ blue บอกว่าจุดนี้ทำให้เธอฉุกคิดว่าถ้าจีฮยอนเป็นลูกคนเดียวจริง คำพูดที่คนทั่วไปเลือกใช้น่าจะเป็น 하나뿐인 자식 (ลูกเพียงคนเดียว) หรือ 하나밖에 없는 자식 (ลูกที่มีอยู่เพียงคนเดียว) มากกว่า

จุดที่สองคืออาการแพ้ซุปกระดูกวัว มีอยู่ตอนนึงมีคนพูดขึ้นมาว่าแม่ของจีฮยอนกินซุปกระดูกวัวไม่ได้ (จำไม่ได้แน่นอนว่าเป็นแม่บ้านที่บ้านจีฮยอน จีฮยอน หรือแม่จีฮยอนเองที่พูด) ขณะที่ร่างกายอีคยองก็รับซุปกระดูกวัวไม่ได้ เห็นได้จากวันที่จีฮยอน ซึ่งชอบซุปกระดูกวัวมากเหมือนพ่อ กินซุปเข้าไปเยอะมากขณะอยู่ในร่างอีคยอง แล้วพอจีฮยอนออกจากร่าง อีคยองก็อาเจียนอย่างหนักจนต้องไปหาหมอ

จุดที่สามคือนกหวีดที่ทั้งจีฮยอนและอีคยองมี คุณ blue บอกว่าเป็นไปได้ว่าพ่อมอบนกหวีดไว้ให้กับทั้งสองพี่น้อง

จุดต่อมาคือการพูดถึง “น้อง” ของอีคยอง ครั้งแรกในตอนที่ 15 อีคยองเล่าให้คุณหมอฟังว่าเธอถูกทิ้งอยู่ที่สถานีชุนชอนตอน 5 ขวบพร้อมกับเป้ซึ่งใส่ของที่เธอชอบเอาไว้ หลายคนเข้าใจผิดไปว่าอีคยองพูดถึงน้องชาย แต่จริงๆ แล้วเธอพูดแค่ว่า “น้อง” โดยใช้คำว่า 동생 (ทงแซง) เท่านั้นโดยไม่ได้ระบุเพศว่าหญิงหรือชาย

ครั้งถัดมาที่อีคยองพูดถึงน้องคือตอนที่ 18 ครั้งนี้เธอพูดชัดเจนว่า นัมดงแซง หรือน้องชาย ฟังแล้วขัดกับทฤษฎีใช่มั้ย แต่คุณ blue สันนิษฐานว่ามีความเป็นไปได้ที่อีคยองถูกลักพาตัวไปโดยคนที่อยากมีลูกเป็นของตัวเอง และพอพวกเขามีลูกตัวเองก็เลยทอดทิ้งเด็กที่ลักพาตัวมาซึ่งก็คืออีคยอง (ประเด็นนี้พอได้ดูเฉลยแล้ว คิดต่างจากคุณ blue เล็กน้อย ฝนว่าคนลักพาตัวไปน่าจะหวังเรียกค่าไถ่มากกว่า แต่พอไม่ได้ก็เลยทิ้งเด็ก) [ความคิดเห็นเพิ่มเติมอ่านได้ที่คอมเมนต์ด้านล่างนะคะ ขอบคุณความเห็นจากทุกๆ ท่านที่ช่วยกันแย้งเข้ามาด้วยค่ะ ถกเถียงกันอย่างสร้างสรรค์แบบนี้กระตุ้นรอยหยักในสมองดีค่ะ ^^]

คำใบ้สุดท้ายที่ทำให้คุณ blue เชื่อในทฤษฎีตัวเองก็คือการที่จีฮยอนไม่ยอมให้ Scheduler บอกว่าน้ำตาสองหยดสุดท้ายมาจากใคร คุณ blue บอกว่าการทำให้เรื่องนี้เป็นความลับหมายความว่าเจ้าของน้ำตาทั้งสองหยดอาจจะไม่ใช่คนที่เราเดาได้อย่างชัดเจน (ในเวลานั้นคือซออูและอีคยอง)

เป็นไงล่ะ ต้องชมคนเขียนบทที่แฝงคำใบ้เล็กๆ เอาไว้ได้อย่างแนบเนียน (เกินไปมั้ย) แต่ขอชมความสามารถของคนจับผิดมากกว่า เก่งมากจริงๆ แล้วไม่ใช่เพิ่งมามองย้อนกลับไปตอนรู้ความจริงด้วยนะ คุณ blue ตั้งข้อสังเกตไว้ตั้งแต่แม่จีฮยอนพูดประโยคนั้นประโยคเดียวจริงๆ สุดยอดมั่กๆ เจ้าค่า

อ่านโพสต์นี้จบ หวังว่าแฟนๆ 49 Days คงจะหายโกรธคุณโซฮยอนคยองลงไปบ้าง ข้าพเจ้าขอยกให้เธอเป็นหนึ่งในนักเขียนที่จะจับตามองซีรีส์เรื่องต่อไป เพราะชอบใจกับการคิดนอกกรอบของเธอเหลือเกิน

(ขอขอบคุณข้อมูลจาก dramabeans.com และ blue1004.wordpress.com)